مناجات شعبانیه که مناجات امیر مومنان علی (ع) و امامان از فرزندان ایشان است و در ماه شعبان سفارش به خواندن آن شده است؛ دعایی است بس ناب.
در این دعا بنده پای در حریم کبریایی معبود می نهد و معاشقه ای بس دلنشین با مقصود خود دارد. حتی پای از گلیم خویش درازتر می نهد.فرضش بر این است که او را پذیرفته اند و با معبود خویش از سر ناز و کرشمه سخن می گوید.ابتدا با شرمساری خویش می گوید:الهی لو اردت هوانی لم تهدنی
اگر گمراهیم را می خواستی هدایتم نمی کردی . اصلا بهم اجازه نمی دادی باهات صحبت کنم اینکه اینجام هم تو خواستی که باشم.
و اگر خواریم و ذلتم را می خواستی عافیتم نمی دادی.
معبود من هرگز به تو این گمان نمی برم که حاجتی که عمری طلبش را از تو خواسته ام را روا مسازی.
سپس این بنده سراپا تقصیرمعبود خویش را به سوال می گیرد و فراموش می کند که حق بازخواست ندارد:
ان اخذتنی بجرمی اخذتک بعفوک
اگر مرا به به گناهم مواخذه کنی من تو را به عفوت مواخذه می کنم.
می گویی مجرمم، گناهکارم باشد گناهکارم اما تو چه؟!
و ان اخذتنی بذنوبی اخذتک بمغفرتک
می گویی گناهکارم باشد من گناهکارم اصلا من بدم می خواهی مرا به گناهم مواخذه کنی؟ مواخذه کن؛ اما تو چه تو که بخشاینده بودی تو که مغفرتت غرق می کند عالم را
من تو را به مغفرتت مواخذه می کنم.
و باز پا فراتر می نهد از گلیم خویش که :
خدایا می خواهی در جهنمم بیندازی بینداز باشد .
انداختی خیالی نیست؛ می روم؛ اما به همه جهنمی ها خواهم گفت دوستت دارم.
ان ادخلتنی النار اعلمت اهلها انی احبک
